Het is vakantie en ik heb zin om weer eens lekker te gaan kleuren in mijn kleurboek voor volwassenen, zo ontspannend om te doen. Het staat vol met allerlei sprookjesachtige afbeeldingen. Ik heb al draken gekleurd en een boomhuis. Wat zal ik nu eens gaan kleuren?
Als ik wil gaan bladeren om een kleurplaat uit te kiezen vraag ik me opeens af .... zou mijn wezen me misschien iets willen aanreiken?
‘De olifanten’, schiet het door mijn hoofd.
Ik zoek ze op. Ja, daar heb ik wel zin in. Ik neem de kleurdoos erbij om te kijken wat ik aan grijze kleuren heb.
‘Blauw’, komt naar boven borrelen…
Oh… dat had ik zelf niet bedacht…. maar ik moet lachen als ik me realiseer dat dit wel eens heel wat anders is. Het ligt buiten mijn comfortzone om er iets ‘moois’ van te maken, want daar hoorden tot nu toe geen blauwe olifanten of b.v. rode bomen bij. Maar waarom eigenlijk niet?
Ik doe het. Als mijn wezen me deze kant op stuurt, dan is dat een leuke manier om misschien weer wat nieuws te ontdekken over mezelf.
En zo beland ik in een zoektocht naar hoe en waarom ik iets kies en maak of doe.
Ik ben precies, maar kan het ook wat losser en wat doet dat met mij.... en waarom? Maakt het wat uit wat een ander ervan vindt?
Zie ik dit terug in mijn dagelijkse leven vraag ik me af en zou ik het anders willen?
Het kleuren schiet niet echt op zo, maar ik neem de tijd om zowel de olifant als mezelf onder de loep te nemen en er iets van te maken waar ik blij en wijzer van word.
Van een blauwe olifant kun je heel wat leren, ontdek ik!