Verwachtingen

Wat heb ik genoten, alleen al van de voorbereiding.
Van het uitzoeken van de cadeautjes, met de blije gezichtjes als ze het zouden uitpakken, al op mijn netvlies.
Van het gepuzzel en geworstel met de gedichtjes die erbij hoorden, toen we lootjes trokken en ze zelf gingen meedoen. Van onze hond, die een pepernoot van Piet soms als eerste te pakken had. Het was een avondvullend programma, heerlijk.

Nu deze herinneringen weer naar boven komen, doe ik een poging om met kerst iedereen op dezelfde dag bij elkaar te krijgen. Waarbij de kleintjes van de kerstman pakjes krijgen en de volwassenen een pakje ook nog leuk vinden om te doen voor een ander.
We trekken onderling lootjes, maar gaandeweg de voorbereiding merk ik dat het niet meer het gevoel oproept van destijds en het nogal wat ‘geploeter’ is.
Wist ik eigenlijk ook wel… maar proberen kost niets toch…. Nou ja misschien een beetje teleurstelling, weemoed en wat chagrijn als het niet loopt zoals verwacht.

Ik realiseer me opeens dat verwachtingen ‘killers’ zijn, zoals de Leraar het eens uitdrukte, maar soms trap ik er toch weer met twee voeten in.
Dan zet ik mezelf klem en doe ook een ander tekort. Of het nu gaat om verwachtingen over een feestje of bijvoorbeeld over hoe een ander zal reageren op iets wat ik zeg of doe.
Als ik me laat leiden door verwachtingen, ben ik bezig vanuit mijn denken en ga ik voorbij aan mijn wezen en wellicht het lopen van een ander pad met de verassingen die dat brengen kan.

Ik was de weg kwijt,

niet meer vanuit Mezelf aan het handelen,

maar vanuit mijn verwachtingen

over toen en over anderen.

Het stroomde niet,

schoot voor geen meter op.

Twijfel en onrust… steeds opnieuw,

plotseling daagde het en wist ik: ‘STOP’!

De valkuil gezien en ervan geleerd,

terug naar Mezelf.

Het stroomt nu weer…. geen twijfel meer

…  gaat bijna vanzelf.

*