Ik ben weer oma geworden en ontmoet als ik op bezoek ga een nieuw mensje, heel klein en kwetsbaar, dat met grote ogen vol verwondering, onbevangen naar de wereld om zich heen kijkt.
Ze heeft nog een open verbinding met haar wezen en de geestelijke wereld en leeft vanuit haar innerlijk gevoel.
Vol vertedering en verlangen kijk ik als volwassene toe en weet: ‘ik ben ook zo aan mijn nieuwe ontdekkingsreis begonnen’. Nog blanco in mijn denken, maar met oude ervaringen van vorige levens en de begeerte om te ervaren en te leren in mijn bagage.
Na een paar heerlijke vrije jaren waarin je nog mag zijn wie je bent, word je langzaam duidelijk gemaakt dat er regels en normen en waarden zijn. Maak je kennis met goed en fout, beter en best.
‘Een grote meid of jongen weet toch wel dat je zoiets niet doet… dat mag niet!’
En natuurlijk wil je groot zijn, erbij horen, een pluimpje krijgen en gemopper vermijden. Je leert je aanpassen, thuis en later op school en in de maatschappij.
Het innerlijk gevoel wordt genegeerd als dit nodig is, en op den duur sneeuwt het onder en merk je vaak niet eens meer dat je het eigenlijk anders zou willen. Je doet allerlei ervaringen op en loopt tegen dingen aan in het leven, die gekend en begrepen moeten worden op je weg naar het volbewustzijn.
Maar op een dag doe je 'je ogen open'…. en ontdekt de gekleurde bril op ieders neus.... en je vraagt je af of al die regels en normen en waarden die je geleerd hebt, nog wel bij je passen?
Zoals dat feestje waar je toch écht niet weg kunt blijven…. wat zullen ze wel niet zeggen…. dat kun je toch niet maken.... maar waar je nu eens helemaal geen zin in hebt!
Het was een keurslijf geworden waar ik niet meer aan wilde en kon voldoen, zonder aan mezelf voorbij te gaan.... en ik ging op ontdekkingsreis naar mezelf, naar wie ik werkelijk ben en wat er bij mij past!