Oude foto´s

Nieuwsgierig liep Louise de trap op naar de zolder. Ze was er al lang niet meer geweest.
Nu ze een beetje gesetteld was voelde ze een drang om te gaan kijken wat er nog op zolder stond.

Toen ze de zolderdeur opende rook ze een ietwat muffe geur van stof en oude spullen. Ze gooide gelijk het zolderraam open. Het werd tijd dat hier eens opgeruimd werd en dat er een frisse wind door ging waaien.

Ze zag dozen, koffers en enkele spullen onder een wit laken staan en werd bestormd door oude herinneringen.
Als kind had ze hier met haar nichtje gespeeld als ze kwam logeren, maar dat was al lang geleden. Er was veel gebeurd sindsdien.

Met een zucht ging ze in de schommelstoel zitten en dacht terug aan die noodlottige dag dat haar moeder, met haar nichtje in de auto, op weg was om haar op te halen van de balletles. Ze zag nog het gezicht van de balletjuf voor zich toen ze haar kwam vertellen dat ze een ongeluk hadden gekregen en zij haar wel naar huis zou brengen.

Haar moeder was niet meer bij kennis gekomen en een paar dagen later overleden. Maaike was op slag dood geweest.
Tranen rolden over haar wangen, ze wist niet dat het nog zo’n pijn deed.
Haar oude schuldgevoel stak weer de kop op. Hadden ze haar maar niet hoeven ophalen, was ze maar gaan fietsen of niet naar de les gegaan.
Onzin, dat wist ze ook wel, maar zo voelde het toen en nu ook nog steeds een beetje…

Opeens zag ze een stukje geel papier uit een lade van de kast steken. Ze trok de la open en zag een grote vergeelde envelop. Zo te zien was die al vaak open en dicht gemaakt.
Oude foto’s gleden op haar schoot toen ze de envelop opende en ze was terug in een andere tijd….
Een trouwfoto van haar vader en moeder en van tante Mieke en oom Jos, foto’s van Maaike en een paar van haarzelf. Een kerstboom met cadeautjes en ….

Een luide snik ontsnapte uit haar keel en alle weggestopt verdriet kwam naar buiten. Ze kon niets anders meer dan huilen, het kwam vanuit haar tenen.
Na een poosje werd ze wat rustiger en hoorde een zacht stemmetje vragen: ‘Wil je er nog iets mee?’
Ze keek om zich heen en zag door haar tranen heen een piepklein meisje, in een roze jurkje en met een paar ragfijne vleugeltjes, op de leuning van de schommelstoel zitten. Verbaasd en niet begrijpend keek ze haar aan.

Ik ben Felise, zei het meisje, een elfje. Ik zag je pijn en verdriet en vroeg me af of je nog iets nodig had om het los te kunnen laten….?

Ik had nog zoveel willen zeggen fluisterde ze, maar het kon niet meer… en zachtjes schommelde ze zichzelf heen en weer….
Opeens zag ze vaag een bekend gezicht voor zich…. mama…?  
Haar hart stroomde over …. en woordeloos liet ze alle pijn, verdriet, liefde en wat ze nog allemaal had willen zeggen naar buiten vloeien….

Toen ze haar ogen weer opende was het bijna donker op zolder, ze moest in slaap gevallen zijn…. Opeens viel het haar op dat ze zich anders voelde….bijna als nieuw….