Monique ligt met rode konen in bed. Ze hoest af en toe flink, is soms een beetje kortademig en moe… hondsmoe zelfs.
´De coronatest is positief´ vertelde de man aan de telefoon een week geleden. U moet in quarantaine en mag pas weer naar buiten als u 24 uur klachtenvrij bent. Nou, zoals ze zich nu voelt kan dat nog wel even duren.

Haar leven, dat ze tot nu toe zo mooi geregeld had, is abrupt tot stilstand gekomen.
Ze voelt zich momenteel zelfs te moe om zich echt druk te maken over hoe het nou moet met de kinderen, of ze zich wel redden zonder haar. Sanne van 17 en Joep de jongste die vorige week 16 geworden is.

Ze kunnen best een of twee dagen zonder haar, dat deden ze ook als ze samen met Mark weg moest voor het werk. Dan maakte ze van tevoren alles klaar wat ze nodig hadden om te eten en pakte alvast de gymspullen voor Joep en hing die bij zijn jas, zodat hij ze niet zou vergeten. Joep was altijd overal en nergens mee bezig, die moest je tegen zichzelf beschermen anders vergat hij nog eens z´n hoofd.
Sanne was heel anders, een rustig en in zichzelf gekeerd kind dat graag de kat uit de boom keek en zich het beste voelde als alles zijn vertrouwde gangetje ging.

Monique zucht. Uitgerekend nu is Mark voor 3 maanden naar Amerika en kan niet terugkomen. Ook opa en oma, die wel vaker komen als er iets bijzonders is, kunnen nu niet komen dat is veel te gevaarlijk, stel dat zij ook ziek worden.
Ze hoest weer en voelt zich wegglijden, ze moet slapen, ze heeft geen keus.

Sanne doet de deur zachtjes op een kier open om even te kijken hoe het bij mama is. Ze ziet haar liggen met rode wangen en diep in slaap. Ze krijgt een knoop in haar maag als ze beseft dat mama voorlopig nog niet beter is.

Wat moeten ze nu? Ze mag niet eens naar haar toe omdat ze anders zelf ook ziek zou kunnen worden. Er is ook niemand die hen kan helpen, ze moet het samen met Joep zien te rooien.

Tot nu toe is haar leven zonder veel problemen verlopen en als er eens iets voorviel, dan waren papa en mama altijd paraat om haar te helpen.
Ze was geen ‘stoere meid’ zoals mama altijd zei, maar dat hoefde ook niet.

Beneden in de keuken is het een grote bende. Het hele aanrecht staat vol met vuile borden, bekers en glazen. Op de grond liggen lege pizzadozen en in een hoek staat de open gymtas van Joep en bungelt zijn gymshirt er half uit.
Ze voelt zich boos worden. ‘Waar is hij nu weer?' Ze hadden toch afgesproken dat hij alvast zou beginnen met opruimen omdat zij nog wat huiswerk moest maken. Hij had zijn huiswerk al af.

Ze zucht, altijd hetzelfde liedje. Doen wat hij beloofde was niet zijn sterkste punt en als ze er wat van zei dan had hij een grote mond en begon haar te plagen.
´Hey Sanneke panneke, jij bent nog roomser dan de melk in het kanneke!´
Dan stond ze met haar mond vol tanden, hij wist precies haar zwakke plek te raken. Soms schoten haar de tranen in de ogen, zo boos was ze dan. En het gekke was…. niet eens op Joep, maar vooral op zichzelf.
Boos dat ze niets terug wist te zeggen en boos dat ze vaak niet deed of zei wat ze eigenlijk zou willen. Dat ze dat niet durfde en Joep wel.
Als mama of papa het hoorden, dan kreeg Joep een standje, maar daar was ze eigenlijk niet blij mee omdat ze wist dat hij gelijk had.

Joep hoort Sanne de trap aflopen naar de keuken. Oeps…vergeten!
Ze zal wel boos op hem zijn en gelijk heeft ze. Ze moeten voorlopig samen de boel draaiende houden nu mama ziek is en daar moet en wil hij ook zijn steentje aan bijdragen. Laten zien dat hij heus wel weet wat er gebeuren moet, ook al gelooft mevrouw ´perfectie´ dat vast niet.​

Joep heeft het inmiddels opgegeven om de dingen zo goed te kunnen als Sanne.
Zij kan het toch altijd beter, weet het ook altijd beter en laat hem dit soms fijntjes merken. Plagen is het enige waarmee hij zich dan staande kan houden.
Dat papa of mama hem dan soms een standje geven neemt hij op de koop toe.
Hij kan toch niet voldoen aan hun verwachtingen.​

Hij leert niet zo gemakkelijk als Sanne. Het boeit hem ook niet, als hij maar over gaat vindt hij het best. Hij besteedt zijn tijd liever aan zijn passie voor muziek.
Hij heeft voor zijn verjaardag een elektrische gitaar gekregen en geniet van de nieuwe mogelijkheden die hij hiermee heeft.
Hij droomt er zelfs van om samen met een paar vrienden een bandje op te richten, maar daar moet hij bij papa niet mee aankomen.
´Zolang jij niet je hoofd erbij houdt en zorgt dat je punten beter worden, ga jij ´s avonds niet meer naar je vrienden!´
Hij voelt zich gevangen, boos en hulpeloos. Zonder dat hij het kan tegenhouden rollen er een paar tranen langs zijn wangen.

De keukendeur vliegt open en een boze Sanne kijkt hem beschuldigend aan. ‘Waar was jij?´ ´Waarom heb je niks gedaan?´ ´Kijk eens wat een troep!’​

Geërgerd veegt Joep over zijn wangen, in de hoop dat Sanne zijn tranen niet gezien heeft. ‘Grote jongens huilen niet!’ Hij is geen kind meer!
Hij doet zijn mond open om haar van repliek te dienen, als hij haar gezicht ziet. Ze kijkt niet langer boos, maar onzeker en ook zij huilt bijna…​

Ze kijken elkaar aan en het is net of ze elkaar nu pas echt zien!
Het blijft stil….

Monique zet genietend haar kopje neer en nestelt zich nog wat lekkerder op de bank. Ze voelt zich een stuk beter en is naar beneden gekomen om te ontbijten.
Sanne heeft een vaas met bloemen op tafel gezet en nadat Joep de wasmand naar boven heeft gebracht zijn ze samen, druk pratend, hun fiets gaan pakken en naar school gegaan.
Ze weet niet wat het precies is, maar ze lijken anders nu.... Trouwens zijzelf voelt zich ook anders, vrijer….

***